Muzeum Historyczne wzbogaciło swoje zbiory o niezwykle interesujący eksponat. Jest to złoty, renesansowy pierścionek odkryty w 2012 roku na bielskiej starówce, w obrębie posesji przy ulicy Schodowej. Pozyskano go w trakcie badań archeologicznych prowadzonych przez Bogusława Chorążego w 2012 roku. W roku bieżącym przedmiot został przekazany przez służby konserwatorskie do Muzeum.
Właściwą ocenę chronologiczną zabytku utrudniało miejsce jego odkrycia – był to wykop pod XX-wieczną rurę wodociągową, gdzie pierścionek znalazł się na tzw. wtórnym złożu. Ustalenie jego datowania oraz wycenę zawdzięczać należy panu Leszkowi Wąsowi – znanemu antykwariuszowi i kolekcjonerowi bielskiemu, znawcy zabytkowej biżuterii. Ocenę chronologiczną eksponatu potwierdziła również ekspertyza profesor Magdaleny Piwockiej z Muzeum Zamku Królewskiego na Wawelu – jednej z najwybitniejszych badaczek sztuki złotniczej w Polsce. Powstanie obiektu należy umieścić w końcu XVI wieku.
Pierścionek reprezentuje wysoką klasę rzemiosła złotniczego. Został wykonany techniką odlewu, cyzelowania i lutowania. Obrączka rozszerza się przy końcach w pięciolistną formę. Mocno wysklepiony kaszt do osadzenia kamienia jest czteroboczny, na planie zbliżonym do kwadratu. Brak jest niestety kamienia. Jego wymiary (średnica: 1,9 cm) wskazują, że należał najprawdopodobniej do kobiety.
Wysoka klasa zabytku sugeruje, że do Bielska w dobie renesansu trafiały przedmioty sztuki złotniczej, których nie powstydziłyby się wiodące ośrodki miejskie, takie jak Wrocław czy Kraków. Warto również zwrócić uwagę na to, że pierścień został znaleziony na terenie miasta, a nie zamku, gdzie bardziej można by się spodziewać odkrycia podobnych obiektów. Widać mieszczanie bielscy należeli do ludzi majętnych, nie szczędzących pieniędzy na przedmioty o wyjątkowej wartości artystycznej.