Dwa Saloniki Książąt Sułkowskich, ulokowane w północnym skrzydle zamku, zajmują najpewniej miejsce dawnego Conservatorio, swoistego skarbca, w którym niegdyś przechowywano wartościowe przedmioty użytkowe (m.in. miśnieński serwis porcelanowy). Zwracają tutaj uwagę fragmenty architektoniczno-iluzjonistycznych polichromii podstropowych z czwartej ćwierci XVI lub początku XVII wieku, przedstawiających wolutowe wsporniki podtrzymujące gzyms i belkowanie, dekorowane fryzem roślinno-geometrycznym. Sklepienia krzyżowo-żebrowe powstały później, prawdopodobnie w XIX wieku, podczas wielkiego remontu zamku (1850–1864).

Ekspozycję poświęcono historii książęcej familii Sułkowskich, związanej z bielskim zamkiem przez 193 lata, od 1752 do 1945 roku. To rozwinięcie prezentowanej we wcześniejszych salach tematyki poświęconej lokalnym panom feudalnym Bielska,  a także wynik długoletnich, zapoczątkowanych po 2000 roku, badań naukowych nad mało poznaną historią śląskiej gałęzi rodu. Stworzoną w tym czasie kolekcję pamiątek i zabytków znacząco powiększyły cenne darowizny: Aleksandra Józefa Sułkowskiego (1940–2020), tytularnego X księcia bielskiego, oraz jego kuzyna Hubertusa  Sułkowskiego (1943–2021).

W saloniku zielonym przedstawiono czasy pięciu pierwszych książąt bielskich z rodu Sułkowskich: od Aleksandra Józefa (1695–1762) do Jana Nepomucena (1777–1832). Salonik różowy to z kolei epoka od Ludwika (1814–1879), VI księcia bielskiego, do  Aleksandra Ludwika (1893–1956), który jako IX książę  rezydował w bielskim zamku do 1945 roku.

Pośród eksponatów szczególną uwagę zwracają liczne portrety przedstawicieli familii. Unikatowymi dokumentami są: dyplom nadania tytułu księcia Czech dla Aleksandra Józefa Sułkowskiego wystawiony przez cesarzową Marię Teresę (1752), oraz list króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, napisany w 1779 roku do księcia Franciszka (1733–1812). Zwracają uwagę powstałe w Miśni porcelanowe półmiski z tzw. serwisu Sułkowskiego (1735-1738). Wiele cymeliów nawiązuje do działalności przedstawicieli rodu w czasach napoleońskich, którymi byli: Józef (1773–1798), adiutant Napoleona Bonapartego, Antoni Paweł (1785–1836), generał wojsk polskich i IV ordynat rydzyński oraz wspomniany wyżej Jan Nepomucen, agent wywiadu francuskiego, pułkownik wojsk napoleońskich i Księstwa Warszawskiego.

W saloniku różowym liczne pamiątki przypominają o księciu Ludwiku, inicjatorze XIX-wiecznej  przebudowy zamku i kaplicy św. Anny, oraz jego bracie Maksymilianie (1816–1848), podróżniku, odkrywcy nieznanych gatunków motyli, bojowniku Wiosny Ludów. Odrębny zespół pamiątek związany jest z Aleksandrem Edwardem (1856–1929), VIII księciem bielskim, a także jego następcą, Aleksandrem Ludwikiem.

Koligacje familijne Sułkowskich ukazują eksponaty poświęcone ich małżonkom, „matkom rodu”,  nierzadko pochodzenia arystokratycznego. Znaczący wpływ na działania swoich mężów miały m.in.: Maria Franciszka z baronów Stain zu Jettingen (1712–1741), Judyta Bazzardi z domu von Montbelli (1756–1823), Luiza z baronów Larischów (1790–1848), baronówna Anna von Dietrich (1823–1853), Maria Antonia z domu Gemperle (1832–1870), Maria Teresa z baronowskiego rodu Moserów von Ebreichsdorf (1872–1940) i Anna z domu Mallinger (1899–1969).