Rekonstrukcja wnętrza jako domu i warsztatu sukienniczego należącego do mistrza cechowego – starszego cechu, a więc przedstawiciela najwyższych władz cechowych. Aranżacja ukazuje funkcjonowanie domu na przełomie XIX i XX wieku, czyli w okresie schyłkowym dla ręcznej wytwórczości, od drugiej połowy XIX wieku w bardzo szybkim tempie wypieranej przez warsztaty mechaniczne.

Budynek przedzielony jest sienią na dwie zasadnicze części – warsztatową, znajdującą się po lewej stronie od wejścia i mieszkalną – po prawej stronie. Największe z pomieszczeń to warsztat. Umieszczono tu przede wszystkim przedmioty bezpośrednio związane z pracą tkacza. Na szczególną uwagę zasługuje potężne krosno nicielnicowe pochodzące z połowy XVIII wieku, służące do wyrobu tkanin wełnianych, a także przedmioty związane z przygotowywaniem i snuciem osnowy. Część tego pomieszczenia przeznaczona jest do pracy biurowej, polegającej na załatwianiu spraw organizacyjnych cechu, rozstrzyganiu różnorodnych sporów i waśni pomiędzy jego członkami. Tu umieszczone są m.in. dokumenty i pamiątki cechowe oraz żelazna skrzynia, stanowiąca niegdyś „kasę pancerną” cechu. Pomieszczenie to było także sypialnią i mieszkaniem czeladnika, stąd obok pieca znajdują się sprzęty przeznaczone do jego dyspozycji.

Z warsztatu przez frontową część sieni prowadzi droga do kuchni - pomieszczenia skupiającego życie całej rodziny. Tutaj przygotowywano i spożywano posiłki, tutaj spędzały swój wolny czas dzieci, tu w końcu całymi dniami przebywała gospodyni, w chwilach wolnych zajmując się szyciem, haftowaniem czy innymi robótkami ręcznymi. Na co dzień to kuchnia właśnie była miejscem spotkań rodzinno-sąsiedzkich i kontaktów na płaszczyźnie towarzyskiej.

W pomieszczeniu tym znajdują się więc eksponaty dwojakiego rodzaju – obok naczyń i sprzętów kuchennych są tu przedmioty związane z tkactwem, ale używane do czynności pomocniczych, wykonywanych przez kobiety i dzieci: kołowrotek czy też motowidło – swego rodzaju miara, na którą nawijano uprzędzone na kołowrotku nici. W celach porównawczych umieszczono tu mniejsze krosno tkackie, pochodzące z okolic Bielska, z drugiej połowy XIX wieku. Wykonywano na nim tkaniny lniane, lniano-wełniane lub wełniane, ale o połowę węższe niż na warsztacie rzemieślniczym. Na krośnie tym, specjalnie dla zwiedzających, odbywa się także praktyczny pokaz tkania.

Obok kuchni znajduje się sypialnia i w pewnym sensie pokój reprezentacyjny gospodarzy, w ciągu dnia używany właściwie tylko od święta, wybielony, z fornirowanymi meblami z przełomu XIX i XX wieku.

Uzupełnienie ekspozycji stanowią umieszczone w sieni drzeworyty Jana Wałacha o tematyce tkackiej.

Dom Tkacza to oryginalny przykład dawnego drewnianego budownictwa miejskiego nie tylko na terenie naszego miasta, ale i w skali ogólnokrajowej. Jest to jedyna w swoim rodzaju próba zobrazowania pracy rzemieślnika miejskiego, w pełni ukształtowanego przez mocną organizację cechową.